Uroczysty koncert

Uroczysty koncert z okazji 20-lecia przystąpienia Polski do Unii Europejskiej

Piotr Sułkowski – dyrygent
Katarzyna Dondalska – sopran
Małgorzata Walewska – mezzosopran
Andrzej Lampert – tenor
Jarosław Kitala – bas
Orkiestra Symfoniczna Warmińsko-mazurskiej Filharmonii
Elbląska Orkiestra Kameralna
Chór Akademicki Uniwersytetu Warszawskiego / Irina Bogdanovich
Olsztyńskie Chóry:
Olsztyński Chór Bel Canto / Jan Połowianiuk
Chór Cantores Varmienses / Benedykt Błoński
Olsztyński Chór Lekarzy Medici pro Musica / Małgorzata Wawruk
Zespół wokalny ProForma / Marcin Wawruk
Chór im. Prof. Wiktora Wawrzyczka UWM / Katarzyna Bojaruniec

Program:
Ludwig van Beethoven – IX Symfonia d-moll op. 125
Feliks Nowowiejski – Marsz pretorianów z oratorium Quo Vadis op. 13

Uroczysty koncert w Hali Urania rozpocznie się od wykonania Marszu Pretorianów z oratorium Quo vadis Feliksa Nowowiejskiego, kompozytora urodzonego w Barczewie. Utwór ten cieszył się ogromnym sukcesem na świecie, szczególnie przed wybuchem II wojny światowej. Całe dzieło utrzymane jest w neoromantycznym stylu, a fragment, którego wysłuchamy barwnie obrazuje wojska Nerona, pokazując ich splendor i potęgę. 

Drugim i zarazem ostatnim punktem programu będzie  IX Symfonia d-moll op. 125 Ludwiga van Beethovena – jedno z najbardziej rozpoznawalnych dzieł w historii muzyki klasycznej. Zostało ono uznane za mistrzowskie, a nawet niedoścignione. Dziś możemy powiedzieć z całą odpowiedzialnością, że utwór ten wyznaczył nowe ścieżki rozwoju muzyki, a jego wpływ na kulturę i sztukę europejską był gigantyczny. Świadczy o tym chociażby fakt, że Unia Europejska za swój hymn przyjęła melodię z finału tej Symfonii, będącej muzycznym opracowaniem poematu Fryderyka Schillera pod tytułem Oda do Radości.

Prawykonanie IX Symfonii, które odbyło się 7 maja 1824 roku,  było ogromnym wydarzeniem w Wiedniu – między innymi dlatego, że był to pierwszy od dwunastu lat koncert, na którym Beethoven – wówczas już znany kompozytor – miał pojawić się osobiście. Tego pamiętnego wieczoru sala była wypełniona szczelnie słuchaczami, włączając w to ówczesnych czołowych kompozytorów, na przykład Franza Schuberta czy Carla Czernego. 

Jak na tamte czasy, zespół wykonawczy, na który ostatni z klasyków wiedeńskich przeznaczył swoje dzieło, był naprawdę spory: współtworzyły go orkiestra Teatru przy bramie Karynckiej, członkowie Wiedeńskiego Towarzystwa Muzycznego (znanego jako Wiener Musikverein) oraz doangażowani muzycy. Oczywiście niemożliwym było, aby kompozytor, nie słysząc, poprowadził koncert od pulpitu dyrygenckiego, choć bardzo tego chciał. W zasadzie można przyznać, że dopiął swego: rolę dyrygenta pełnił wprawdzie Michael Umlauf, ale Beethoven stał tuż za jego plecami i, trzymając własną partyturę, podawał tempo przed rozpoczęciem każdej z części Symfonii, a nawet – jak zapamiętał jeden z członków orkiestry – „(…) wyciągał się do całej swojej długości, to padał na podłogę, machał rękami i nogami, jak gdyby chciał wykonać wszystkie partie instrumentalne i wokalne na raz”. Po wybrzmieniu ostatnich dźwięków triumfalnego finału kompozytor jeszcze dyrygował w zapamiętaniu – wówczas podeszła do niego sopranistka i odwróciła go ku publiczności, aby mógł zobaczyć entuzjastyczny aplauz, którego przecież nie słyszał. 

Zachwyt uczestników pamiętnego wydarzenia nie znalazł początkowo odbicia w opinii ówczesnych krytyków. Zarzucano bowiem IX Symfonii, że jest za długa, dziwacznie zbudowana, a język muzyczny jest niezrozumiały i kuriozalny. Dopiero następne pokolenie muzyków z pietyzmem podniosło ostatnią z symfonii Beethovena do rangi utworu przełomowego w dziejach muzyki zachodnioeuropejskiej. 

Coś, co porwało publikę podczas prawykonania, a także porywa ją dzisiaj przy słuchaniu IX Symfonii, to nie tylko innowacje w zakresie organizacji materiału muzycznego – wśród których można wymienić umieszczenie Scherza w części drugiej, rozszerzenie sekcji instrumentów dętych i wybitną instrumentację, czy nowatorski komponent wokalny w ostatniej części, ale także niezrównaną narrację muzyczną opartą na mistrzowskiej pracy motywicznej (czyli poddawaniu ewolucji krótkiego motywu melodycznego), którą Beethoven doprowadził do perfekcji. Między innymi dzięki niej, sięgając po IX Symfonię mamy wrażenie, że nie słuchamy utworu muzycznego, lecz on nas pochłania i każe wręcz podążać za sobą. Można też w nim odnaleźć odbicie ludzkiego życia: chwile radosne, triumfalne mieszają się z tymi ponurymi i pełnymi żałości. Symfonia pokazuje nam drogę wyboistą, ale wartą przejścia, odnosi się do cierpienia i trudów egzystencji ludzkiej, ale obiecuje zwycięski triumf radości w finale. 

Małgorzata Walewska – mezzosopran

Małgorzata Walewska jest jedną z najbardziej uznanych polskich śpiewaczek operowych, która występowała na najważniejszych scenach operowych świata. Swoją wspaniałą, ciemną barwą głosu i wyjątkową osobowością ujmuje publiczność zarówno w Polsce jak i poza jej granicami. Artystka ukończyła Akademię Muzyczną im. F. Chopina w Warszawie w klasie profesor Haliny Słonickiej. Jest laureatką oraz finalistką wielu międzynarodowych konkursów m.in.: A. Krausa w Las Palmas, L. Pavarottiego w Filadelfii, St. Moniuszki w Warszawie i Belvedere w Wiedniu.
Po ukończeniu studiów występowała w Bremer Theater, a następnie została zaangażowana przez wiedeńską Staatsoper, gdzie debiutowała jako Polina w Damie Pikowej oraz Carmen.
W Wiedniu po raz pierwszy pracowała z artystami takimi jak Luciano Pavarotti czy Placido Domingo. Kolejne lata przyniosły angaże w Semperoper w Dreźnie (1999), gdzie śpiewała między innymi Panią Quickly w Falstaffie i Ulrykę w Balu maskowym oraz w Deutsche Oper w Berlinie, gdzie zadebiutowała jako Pani Quickly, a następnie występowała w roli Amneris w Aidzie i po raz pierwszy wcieliła się w rolę Azuceny w Trubadurze.
W 2006 roku Małgorzata Walewska zadebiutowała w Metropolitan Opera w Nowym Jorku jako Dalila w Samsonie i Dalili, a partnerował jej José Cura. Oprócz Dalili Małgorzata Walewska zaśpiewała w Metropolitan Opera partie Santuzzy i Amneris. Kolejne ważne debiuty na międzynarodowych scenach to rola Azuceny w Królewskiej Operze Covent Garden w Londynie (2009), Mamki w Kobiecie bez cienia R. Straussa w Palacio de Bellas Artes w Meksyku (2012) i Dalili w Grand Théâtre de Genève (2012), gdzie orkiestrę prowadził Maestro Michel Plasson.
W 2015 roku zadebiutowała w roli Kundry w Parsifalu R. Wagnera, a sezon zakończyła jako Hrabina w Damie Pikowej w Opéra national du Rhin w Strasburgu.
Sezon 2016/2017 Małgorzata Walewska rozpocznie rolą Wdowy w premierowej produkcji Goplany W. Żeleńskiego w Teatrze Wielkim Operze Narodowej. Następnie powróci do Teatru Wielkiego w Poznaniu w roli Kundry w Parsifalu R. Wagnera.
Małgorzata Walewska współpracowała z wieloma światowej sławy dyrygentami takimi jak: Marco Armiliato, Seymon Bychkov, Jesus Lopez Cobos, Asher Fish, Valery Gergiev, Philippe Jordan, Vladimir Jurowski, Marko Letonja, Nicola Luisotti, Carlo Montanaro, Stefan Soltesz, Carlo Rizzi, Massimo Zanetti czy Andriy Yurkevych. Wystąpiła na ponad 30 scenach słynnych teatrów m.in: Teatro Real w Madrycie, Teatro Nacional de São Carlos w Lisbonie, Teatro dell’Opera w Rzymie, Seattle Opera, San Francisco Opera, Grand Théâtre w Luksemburgu, Finnish National Opera w Helsinkach, Washington National Opera, Baltimore Opera i Herodion Theatre w Atenach.
Artystka ma w swoim repertuarze także repertuar oratoryjny i daje liczne recitale z akompaniamentem fortepianu lub harfy. W programie ma wiele pieśni kompozytorów polskich i zagranicznych takich jak: G. Fauré, F. Schubert, S. Moniuszko, K. Szymanowski, F. Chopin czy P. Czajkowski oraz cykle Les nuits d’été H. Berlioza czy Wesendonck Lieder R. Wagnera.
Od 2013 roku z towarzyszeniem harfistki Małgorzaty Zalewskiej wykonuje pieśni francuskie m.in. Reynaldo Hahna.
Małgorzata Walewska nagrała wiele albumów: od utworów, goszczących na stałe w jej repertuarze (Voce di donna), po kolędy (Christmas Time), crossoverowe aranżacje (Walewska i przyjaciele, Mezzo) czy arie G.F. Händla, pieśni religijne i utwory organowe (Farny).
W 2015 roku Małgorzata Walewska została mianowana Dyrektorem Artystycznym Międzynarodowego Festiwalu i Konkursu Sztuki Wokalnej im. Ady Sari w Nowym Sączu.

(Fot. Bartek Banaszak)

Andrzej Lampert – tenor

Absolwent Akademii Muzycznej im. K. Szymanowskiego w Katowicach na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej w klasie prof. dr hab. Renaty Danel oraz Wydziału Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie ad. II st. Janusza Borowicza. W latach 2011-2022 pozostawał pod stałą opieką wokalną prof. Heleny Łazarskiej. Laureat III Konkursu im. I.J. Paderewskiego w Bydgoszczy,  XV Międzynarodowego Konkursu Sztuki Wokalnej im. A. Sari w Nowym Sączu, XV Imrich Godin International Vocal Competition Iuventus Canti we Vrablach na Słowacji. „Preisträger” (jeden ze zwycięzców) Międzynarodowej Letniej Akademii Uniwersytetu Mozarteum w Salzburgu w 2013 roku. W operze zadebiutował w 2010 roku na scenie Opery Śląskiej w Bytomiu partią Alfreda w Traviacie G. Verdiego, a w 2013 roku na tej samej scenie wystąpił jako Leński w Eugeniuszu Oneginie P. Czajkowskiego, będąc już wówczas stałym Solistą Opery Krakowskiej. Debiutował w niej jako Pinkerton w Madame Butterfly G. Pucciniego  i śpiewał kolejno partie: Nemorina w Napoju miłosnym G. Dionizettiego, Barinkaya w Baronie cygańskim J. Straussa (syna), Parysa w La belle Helène J. Offenbacha, Alfreda w Traviacie G. Verdiego, Leńskiego w Eugeniuszu Onieginie P. Czajkowskiego, Walthera w Tannhäuser R. Wagnera, Don Narciso w Turku we Włoszech G. Rossiniego, Rodolfo w Cyganerii G. Pucciniego, Ernesta w Don Pasquale G. Dionizettiego oraz Riccardo Percy w Annie Bolena G. Dionizettiego czy Ruggero w Jaskółce G. Pucciniego. Występuje prawie we wszystkich operach w kraju, gdzie śpiewa również jako Nadir w Poławiaczach pereł G. Bizeta czy Romeo w Romeo i Julii Ch. Gounoda, a także za granicą w Operze Narodowej w Montpellier we Francji, w Stadttheater w Baden i w Oper Graz w Austrii. Ma także na swym koncie szereg wykonań koncertowych i oratoryjnych w kraju i na świecie. Brał udział w licznych nagraniach, m.in. w premierowym nagraniu opery Paria S. Moniuszki, opery Hagith K. Szymanowskiego z Orkiestrą Polskiego Radia, Petite messe solennelle G. Rossiniego z Filharmonią Narodową, III Symfonii K. Szymanowskiego z NOSPR czy Mszy S. Moniuszki. Za płytę Karol Szymanowski: Hagith z Polskim Radiem otrzymał Fryderyka w roku 2020. Wielokrotnie występował w TV i nagrał szereg płyt, m. in. z zespołem PIN. Jego duet z Sarah Brightman, znalazł się w rozszerzonej wersji albumu Symphony. W roku 2017 został laureatem XI Teatralnych Nagród Muzycznych im. Jana Kiepury w kategorii ,,Najlepszy Śpiewak Operowy’’. W 2018 otrzymał nagrodę im. Zbigniewa Grucy „Dziennika Teatralnego” oraz „Złotą Maskę” za rolę wokalno-aktorską Romea w spektaklu operowym Romeo i Julia Ch. Gounoda w Operze Śląskiej. W roku 2019 otrzymał Fryderyka za współudział w nagraniu Opery Hagith z Polskim Radiem. W roku 2020 otrzymał w Salzburgu austriacką nagrodę muzyczną za swoją rolę w operze Król Roger K. Szymanowskiego w Grazu.

Katarzyna Dondalska – sopran

Należy do grona najwybitniejszych wirtuozów sopranowej techniki koloraturowej we współczesnej wokalistyce. Wielka śpiewaczka operowa Barbara Bonney, w wywiadzie udzielonym dla Telewizji BBC podczas Cardiff Singer of the World Festival, po wysłuchaniu śpiewu polskiej artystki, nazwała ją „Ósmym Cudem Świata”. Trudno się dziwić takiemu entuzjazmowi – ktokolwiek chociaż raz usłyszy ten piękny, zmysłowy głos, fenomenalną technikę a nade wszystko swobodę w poruszaniu się w stratosferycznych przestrzeniach sopranu, będzie przekonany o słuszności tego stwierdzenia i autentycznego zachwytu wypowiadającej te słowa.

Katarzyna Dondalska jest kontynuatorką tradycji poruszania się po wokalnej stratosferze, wyznaczonych przez legendarne soprany koloraturowe, wśród których przede wszystkim należy wymienić Ernę Sack, Mado Robin oraz najbardziej fascynującą Bognę Sokorską.

Katarzyna Dondalska rozpoczęła swoją edukację muzyczną w wieku 5 lat. Podtrzymując rodzinną tradycję grała na skrzypcach. Zainteresowanie śpiewem pojawiło się z czasem i zaowocowało rozpoczęciem nauki pod kierunkiem Haliny Mickiewiczówny (pierwszej uczennicy wielkiej Ady Sari) w gdańskiej Akademii Muzycznej. Po roku studiów w Gdańsku na Wydziałach Instrumentalnym i Wokalno-Aktorskim, Katarzyna Dondalska kontynuowała je w Niemczech w Staatliche Hochschule für Musik Würzburg. Studia ukończyła uzyskując dyplom instrumentalny (skrzypce) oraz wokalny z wyróżnieniem w klasie mistrzowskiej. Jest finalistką i laureatką znanych międzynarodowych konkursów wokalnych, m.in. Internationaler Musikwettbewerb der ARD, Cardiff Singer of the World Festival, Koloratur-Gesangswettbewerb Sylvia Geszty w Luxemburgu. W 2011 r. otrzymała stopień doktora w dziedzinie sztuk muzycznych, dyscyplinie artystycznej wokalistyka przyznany przez Radę Wydziału Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej w Gdańsku.

Do jej znaczących ról należą: Królowa Nocy w Czarodziejskim flecie oraz Konstancja w Uprowadzeniu z seraju, Zerbinetta w Ariadnie na Naxos, Olimpia w Opowieściach Hoffmanna, Rozyna w Cyruliku sewilskim, tytułowa partia w operze Słowik I. Strawińskiego czy W. Braunfelsa. Wszystkie te partie kreowała na wielkich scenach operowych na świecie: Grand Opera Houston, Welsh National Opera Cardiff, Korean National Opera Seoul, Teatro Colon Buenos Aires, Teatro Lirico di Cagliari, Nationaltheater Mannheim, Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie.

Występowała na estradach znaczących sal koncertowych: New York Avery Fisher Concert Hall, Disney Concert Hall Los Angeles, Washington John F. Kennedy Center for the Performing Arts, Chicago Music Hall, John Bassett Theatre Toronto, Philadelphia Verizon Hall/The Kimmel Center, Copley Symphony Hall/San Diego, Paramount Theater/Seattle, Orpheum Theater/Vancouver, Royal Theater/Victoria, Salle Wilfrid-Pelletier/Montreal, National Arts Centre/Ottawa, Winspear Centre Edmonton, Jack Singer Concert Hall Calgary, Tonhalle Düsseldorf, Fruchthalle Kaiserslautern, Friedrichstadtpalast Berlin, Schloss Benrath Düsseldorf, Konzerthaus Stockholm, DR Koncerthuset Kopenhagen, Königin-Elisabeth-Saal/Antwerpia, Alte Oper Frankfurt, Kölner Philharmonie, Philharmonie Berlin, Carl-Orff-Saal am Gasteig München czy Konzerthaus am Gendarmenmarkt Berlin. Współpracowała ze znakomitymi orkiestrami: Royal Philharmonic Orchestra Liverpool, San Diego Symphony Orchestra, WDR Rundfunkorchester Köln, NDR Rundfunksinfonieorchester Hannover, Deutsches Filmorchester Babelsberg, BBC Orchestra London, Bruckner-Symphonieorchester Linz, Tonhalle Zürich, Auditorio Nacional de Música Madrid . Śpiewała pod batutą wybitnych dyrygentów: Wasilij Petrenko, Dennis Russell Davies, Roberto Abbado, Carlo Rizzi, Peter Falk, Michael Jurowski, Theodor Guschlbauer, Peter Guth, Klaus Arp, Philip Ellis, Richard Armstrong, Ira Levin, Hans Graf, Howard Griffiths, Marko Letonja, Gabriele Ferro, Grzegorz Nowak, Michał Dworzyński Marek Pijarowski, Mirosław Jacek Błaszczyk, Antony Hermus, Victor Pablo Pérez, Modestas Pitrénas.

Jej nazwisko pojawiało się na afiszach obok tak wielkich, światowego formatu artystów, jak Edita Gruberowa, Wiesław Ochman, Francisco Araiza, Elmar Gunsch, Günter Wewel, Gunter Emmerlich, Barbara Bonney, Pete York, Paul Esswood, Lanze Ryan, Stefan Pop, Desiree Rancatore, Dmitry Korchak, Anna Maria Kaufmann, Katherine Merling, Hanno Müller-Brachmann, Anna Goryachov, Sebastian Reinthaller, Tom Allen, Markus Werba, Diana Damrau, Maciej Pikulski, Madeleine Wehle, Brigitte Mira, Ingrid Surgenor, Ingrid Kreuder, Stefan Johannes Walter, Daniele Abbado, Bogusław Kaczyński, Alexander Petrov, Lesley Garrett, Ute Lemper, Till Brönner, Klaus Hoffmann, Joja Wendt, Gregory Peck czy Chris de Burgh. Jako pierwsza dokonała nagrań arii Karla Dittersa von Dittersdorf oraz pieśni religijnych Ottona Mieczysława Żukowskiego.

Katarzyna Dondalska została wyróżniona nagrodą „Ikony Warmii i Mazur 2018” przez Prezydenta Miasta Olsztyna Piotra Grzymowicza oraz Marszałka Województwa Warmińsko-Mazurskiego Gustawa Marka Brzezina za wybitne osiągnięcia artystyczne w kraju i na świecie. Artystka brała udział w nagraniu 13 płyt w wydawnictwie Acte Préalable oraz innych m.in. Musicon, Telos- Naxos Niemcy, Naxos Austria .

W roku 2020 otrzymał Złotą Odznakę Honorową Gryfa Zachodniopomorskiego.

W roku 2015 uzyskała stopień doktora habilitowanego sztuki muzycznej, od października 2015 r. pełni funkcję profesora nadzwyczajnego od 2021 Profesora Belwederskiego w Akademii Sztuki w Szczecinie.

W lutym 2021 r. otrzymała tytuł Profesora Sztuk Muzycznych od Prezydenta Polski.

W roku 2021 Katarzyna Dondalska została laureatką Zachodniopomorskich Nobli w dziedzinie nauk artystycznych.

(Fot. Sause Beck)

Jarosław Kitala – bas

Absolwent klasy śpiewu solowego Akademii Muzycznej w Katowicach oraz Opera Studio w Opéra National du Rhin w Strasbourgu; laureat i finalista prestiżowych konkursów wokalnych, m.in. Ady Sari w Nowym Sączu, Adama Didura w Bytomiu, przesławnego konkursu w hiszpańskim Bilbao czy elitarnego konkursu opery barokowej w Innsbrucku, w Austrii.

Prowadzi aktywną działalność artystyczną; śpiewa koncerty o szerokim zakresie repertuarowym i stylistycznym: recitale kameralne, spektakle oraz koncerty operowe i oratoryjno-kantatowe. W programie posiada liczne partie solowe pozycji operowych i oratoryjnych; partie tytułowe i pierwszoplanowe m.in. w operach: „Alceste” J. B. Lully’ego, „Dido and Aeneas” H. Purcella, „Rinaldo”,”Rodelinda”, „Giulio Cesare” G. F. Handla, „Il matrimonio segreto”, „L’italiana in Londra” D. Cimarosy, „Le nozze di Figaro”, „Cosi fan tutte” W. A.Mozarta, „Il barbiere di Siviglia”, „La cambiale di matrimonio” G. Rossiniego i inne, oraz w muzyce oratoryjnej, jak: „Rappresentazione di Anima et di Corpo” E. Cavalieriego, „Completorium”, „Litaniae De Providentia Divina” G.G. Gorczyckiego, „Juditha Triumphans” A. Vivaldiego, „Messiah”, „Jephte”, „Samson”, „Judas Maccabaeus” G. F. Handla, „Magnificat”, „Weihnachts-Oratorium”, „Johannes-Passion” J. S. Bacha, „Magnificat” C. Ph. E. Bacha,  „Te Deum”  M. A. Charpentiera, „Die Schöpfung”, „Jahreszeiten”, „Stabat Mater” J. Haydna, „Requiem”, „Krönungmesse”, „Vesperae solennes” W. A. Mozarta, „IX Symfonia”, „Missa in C” L. van Beethovena, „Stabat Mater”, „Petite Messe Solennelle” G. Rossiniego,, „Christus”, „Via crucis” F. Liszta „Oratorio de Noël” C. Saint-Saensa, „Requiem” G. Faure,”Stabat Mater” K. Szymanowskiego, „Magnificat” W. Kilara, „Beatus vir”,”III Symfonia Kopernikowska” H. M. Góreckiego, „Belshazzar’s Feast” W. Waltona i wiele innych.

Jako solista występował z wieloma uznanymi zespołami muzycznymi oraz ich wybitnymi kierownikami. Współpracował m. in. z Les Talens Liriques, Orchestre Philharmonique de Strasbourg, Narodową Orkiestrą Polskiego Radia, Narodową Orkiestrą Filharmoniczną w Odessie, Orquestra Barocca de Sevilla, Orchestre Symphonique de Mulhouse, Orchestre Mozart de Toulouse, Irish Baroque Orchestra, Capellą Cracoviensis,  Orkiestrą Kameralną Aukso,  zespołem muzyki dawnej Accademia dell’Arcadia, zespołami Filharmonii Śląskiej, Krakowskiej, Pomorskiej, Sudeckiej, Zabrzańskiej, Słupskiej, Toruńskiej, Zamojskiej, Zielonogórskiej, Jeleniogórskiej, zespołami Opery Śląskiej i Krakowskiej, Teatru La Monnaie w Brukseli, Opéra National du Rhin w Strasbourgu, Opéra National de Lorraine w Nancy, Teatro Real w Madrycie, Teatru Wielkiego w Poznaniu, Opery Nova w Bydgoszczy, Opery i Filharmonii Podlaskiej, Polskiej Opery Królewskiej,  Krakowskiej Opery Kameralnej, Mazowieckiego Teatru Muzycznego w Warszawie, Teatru Muzycznego w Poznaniu i innymi.

Na zagranicznych scenach operowych pracował z jednymi z najwybitniejszych, współczesnych dyrygentów i reżyserów nazwisk takiej rangi co: Christophe Rousset, Hartmut Haenchen, Daniele Callegari, Constantin Trinks, Jan Tomasz Adamus, Ivor Bolton, Rani Calderon, Marc Soustrot, Antonino Fogliani, Robert Carsen, David Alden, Olivier Py, Mariame Clément, Laurent Pelly, Marie Eve Seigneyrole, Valentina Carrasco i wieloma innymi.

Bierze udział  w wielu cenionych festiwalach  iwydarzeniach muzycznych. W swoim dorobku posiada uczestnictwo m.in. w  takich jak imprezach jak.: Europejski Festiwal im. Jana Kiepury w Krynicy, Chopin i Jego Europa w Warszawie, Festiwal Handlowski w Halle, Opera Rara w Krakowie, Musique en Côte de Nacre w Normandii, Le Festival de Saint Maximin w Marsylii, Colmar fête le Printemps,  Generation Baroque, Festival international de Colmar, Fun and Classic w Nowym Sączu,  Festiwal im. Krystyny Jamroz w Busku Zdroju, i.t.d. czy Międzynarodowy Festiwal im. Grzegorza Gerwazego Gorczyckiego, którego jest także współorganizatorem.

Partycypował w kilku projektach fonograficznych, dokonując nagrań płytowych z muzyką polską. Na swoim koncie posiada również udział w dużych realizacjach wideo transmitowanych m.in. przez France Télévision.

Prof. Piotr Sułkowski – dyrygent

Dyrektor Opery Krakowskiej. Doświadczenie operowe, zdobył w czasie wieloletniej pracy w Operze Krakowskiej oraz w Wildwood Festival Opera AR (USA), którego był dyrektorem muzycznym. Przygotował wiele premier i prawykonań np. nieznanej operetki K. Szymanowskiego Loteria na mężów czyli narzeczony nr 69, a zrealizowany w 2004 r. Gwałt na Lukrecji B. Brittena został uznany na Bydgoskim Festiwalu Operowym za najlepszy spektakl roku. W 2010 r. przygotował z Orquesta Sinfonica de Navarra premierę Carmen G.Bizeta. Zrealizował międzynarodowy projekt operowy Fidelio-ofiarom holokaustu – L.v. Beethovena. W 2019 r. z Warszawską Operą Kameralną przygotował „Wesele Figara” W. A. Mozarta, z którą odbył tournée po Japonii.

Dyrektor naczelny i artystyczny Warmińsko-Mazurskiej Filharmonii w Olsztynie (2011– 2022), zastępca dyrektora Chóru Polskiego Radia (2008–2009), kierownik muzyczny Toruńskiej Orkiestry Symfonicznej (2009-2011), gościnny dyrygent Signature Symphony Orchestra (2008-2014) Tulsa, USA. Dyrygent orkiestry POSM im. F. Chopina w Krakowie (1993-2016), z którą realizował programy edukacyjne dla francuskiej młodzieży. Zainaugurował działalność Fundacji Panteon Narodowy (2010). Zrealizował nagranie z muzyką B. Chajdeckiego do serialu historycznego Czas Honoru. Członek Rady Artystycznej Polskiej Orkiestry Sinfonii Iuventus.

Dyrektor „Copernicus Open. Festiwal Nauki i Sztuki” we Fromborku. Pomysłodawca i współorganizator festiwalu muzyki filmowej „Arena Festival film&music” w Ostródzie oraz musicalu, opartego na legendach Warmii i Mazur „Pora Jeziora. Warmińska Opowieść Wigilijna”, który znalazł się na 6 miejscu „złotej dziesiątki” Wirtualnej Polski najlepszych spektakli musicalowych 2021 roku.

Współpracuje z wieloma orkiestrami w kraju i zagranicą. W 2016 r. odbył tournee ze zwycięzcami Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. H. Wieniawskiego, zakończone koncertem z M. Vengerovem w St. Petersburgu. W 2018 r. poprowadził koncert muzyki polskiej z Buffalo Philharmonic Orchestra, a także jeden z koncertów Festiwalu K. Pendereckiego z okazji jego 85. urodzin. Propaguje twórczość F. Nowowiejskiego m.in. w 2016 r. wykonał koncerty oraz pierwsze, studyjne nagranie oratorium Quo Vadis, z A. Kurzak, A. Rucińskim oraz R. Siwkiem. Płyta oratorium F. Nowowiejskiego Powrót syna marnotrawnego z A. Rehlis, A. Rutkowskim oraz Ł. Koniecznym w partiach solowych została nominowana do nagrody Fryderyk (2021).

Zajmuje się pracą dydaktyczną na Akademii Muzycznej w Krakowie oraz na Akademii Muzycznej w Bydgoszczy, gdzie prowadzi klasę dyrygentury. Od 2020 roku kierownik Katedry Dyrygentury bydgoskiej uczelni. W Hiszpanii prowadzi warsztaty dla dyrygentów. Członek polskich i międzynarodowych komisji konkursów muzycznych.

Vice przewodniczący Zarządu Zrzeszenia Filharmonii Polskich (2014-2022). Członek Rady Programowej Radia Olsztyn (2012-2016). Uczestnik i panelista konferencji dot. kultury i nowoczesnego modelu orkiestry. Laureat wielu nagród m.in. Statuetka św. Jakuba (2012), Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2014), statuetka Pegaz (2015), Srebrny Krzyż Zasługi (2016), Nagroda im. F. Nowowiejskiego (2017), Nagroda Specjalna Marszałka Województwa Warmińsko–Mazurskiego (2021), Złoty Krzyż Zasługi (2021).