Repertuar

Giancarlo De Lorenzo (Włochy) – dyrygent

Antonio Di Cristofano (Włochy) – fortepian

Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej

Program:

Gioacchino Rossini – Uwertura do opery Cyrulik Sewilski („Il Barbiere di Siviglia”)

Maurice Ravel – Koncert fortepianowy G-dur

Ludwig van Beethoven – I Symfonia C-dur op. 21

Rossini, Ravel, Beethoven – cóż to za energetyzujący muzyczny koktajl, remedium na jesienną chandrę! Tego wieczoru z pewnością nikt w Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej nie będzie przysypiał ani się nudził, gdyż przygotowany na 16 października program to prawdziwy fajerwerk orkiestrowych barw i żywych temp. Nie będzie jesiennej zadumy ani melancholii, będzie za to gorąca Sewilla, szalony jazz i pierwsza symfonia wielkiego tegorocznego jubilata.

Gioachino Rossini należał do największych i najbardziej kochanych przez publiczność gwiazd opery aż do połowy XIX wieku, a dziś jego uwertury należą do najbardziej rozpoznawalnych dzieł. Kompozytor napisał pierwszą operę w wieku szesnastu lat, a słynny Cyrulik sewilski był siedemnastą w jego dorobku. Giuseppe Verdi nazwał ją „najdoskonalszą operą buffa, jaka powstała”. Libretto, napisane na podstawie dramatu Beaumarchais’go, w czasach Rossiniego nie wzniecało już skandali jak za życia Mozarta, ale pozostało pełną humoru i intryg barwną opowieścią o przygodach sprytnego golibrody. Pełna energii i finezji uwertura, co warto dodać, powstała już po prapremierze dzieła w Rzymie w 1816 roku, gdyż pierwsza wersja zaginęła: dzieło, którego dziś wysłuchamy, zawiera materiał tematyczny z dwóch wcześniejszych oper Rossiniego.

Maurice Ravel nigdy nie ukrywał, że jego Koncert fortepianowy G-dur od początku miał być dziełem rozrywkowym, sprawiającym słuchaczom przyjemność. Kompozytor pisał tak: „stworzyłem go w duchu koncertów Mozarta i Saint‑Saënsa. Muzyka koncertująca powinna być moim zdaniem lekka i finezyjna, pozbawiona większej głębi i dramatycznych efektów. […] Miałem nawet zamiar nazwać ten utwór Divertissement”. Istotnie korzeni koncertu należy szukać w szeroko rozumianej muzyce rozrywkowej: napisany w latach 1929–1931 utwór nosi ślady fascynacji kompozytora jazzem oraz baskijską muzyką ludową. Koncert okazał się przedostatnim dziełem Ravela i jest kolejnym przykładem jego fenomenalnego wyczucia instrumentacji. W pierwszej części flet piccolo towarzyszy fortepianowi wygrywając radosną melodię, część druga pulsuje rytmem walca, a w finale szaleje puzon oraz nawiązująca do dynamicznego początku dzieła perkusja.

Nawet giganci stawiali kiedyś pierwsze kroki: tak też było z Ludwigiem van Beethovenem, kiedy pisał swoją I Symfonię C-dur. Dwudziestokilkuletni kompozytor był już uznanym twórcą dzieł na fortepian, wciąż jednak nie odważył się zmierzyć z hołubioną w okresie klasycyzmu formą symfonii. Wielki Haydn wciąż tworzył i rzucał długi cień na działalność wszystkich swoich współczesnych i następców: młody Beethoven oczywiście wiele mu zawdzięczał, podobnie jak Mozartowi. Jednak już to pierwsze dzieło symfoniczne nosi wyraźnie odrębne cechy charakteru pisma młodego mistrza: budowanie gwałtownych kontrastów dynamicznych w krzepkich sforzandach czy powierzenie szczególnie ważnej roli instrumentom dętym. Kompozytor zmagał się z ukończeniem I Symfonii przez pięć lat: dzieło zostało wydane w 1801 roku, gdy Beethoven był już po trzydziestych urodzinach. Warto jednak było czekać na tę symfonię, będącą fajerwerkiem energii, humoru oraz inwencji melodycznej twórcy w pełni sił witalnych. Od pierwszej części słyszymy udoskonalony przez Haydna i Mozarta język klasycyzmu, mówiący z uśmiechem i bez patosu o sprawach najpoważniejszych. Pierwszych dwanaście taktów nieśmiałego Adagio molto nazywane jest wręcz „muzycznym żartem”, potem zaś następuje w tempie Allegro con brio łobuzerskie kluczenie między tonacjami subdominanty i dominanty zanim zabrzmi C-dur. Druga część to pełne gracji Andante cantabile, przywodzące na myśl klasyczną elegancję. Jednak już trzecie ogniwo jest menuetem tylko z nazwy: w istocie to pełne ognia scherzo. W finale prezentuje Beethoven pełnię swoich możliwości: quasi-militarne brzmienia przeplecione są z iście Mozartowską lekkością. To muzyka nowych czasów, muzyka jednostki przekonanej o swojej wartości, nie przepraszającej za własny punkt widzenia, za nowy język i nowy świat, którym, niczym prometejskim ogniem, obdarowuje swoich słuchaczy.

Giancarlo De Lorenzo – dyrygent

W szkole muzycznej w Brescii uczył się gry na organach i kompozycji organowej w klasie F. Castellego. Ukończył Wydział Dramatu, Sztuki i Muzyki na Uniwersytecie Bolońskim, studiował także dyrygenturę i kompozycję w tamtejszym konserwatorium w klasie G. Cataldy.

W 1992 roku został dyrygentem orkiestry Vox Aurae, a w 2003 roku – dyrektorem artystycznym i pierwszym dyrygentem Orchestra del Teatro Olimpico w Vicenzy. Do 2011 roku odbył z tym zespołem kilka tournées zarówno po Włoszech jak i za granicą. Współpracował z tak znakomitymi solistami, jak L.G. Uriol, M. Fornaciari, A Bacchetti, S.Krylov, F. Manara, A. Persichilli, P. Hommage, E. Klein, G. Costa, U. Clerici, B. Engerer, P. Entremont, M. Rudy, E. Virsaladze, S. Mintz, U. Ughi, P. Amoyal, P. Galliano, H. Uehara, R. Bahrami, M. Maisky.

Wśród orkiestr, którymi Giancarlo De Lorenzo dyrygował są: Orchestra Sinfonica di Sanremo, I Solisti di Perugia, Orchestra di Padova e del Veneto, I Pomeriggi Musicali w Mediolanie, Orchestra Filarmonica Italiana, Orchestra Sinfonica Abruzzese, Orkiestra Filharmonii Europejskiej w Magdeburgu, Mainzer Kammerorchester, Orkiestra Kameralna w Stambule, NFM Orkiestra Symfoniczna we Wrocławiu, Orkiestra Symfoniczna w Kijowie, Orkiestra Ermitażu w Petersburgu, Helsińska Orkiestra Barokowa, Orkiestra Filharmonii w Turynie, I Virtuosi Italiani, Riverside Symphonie Orchestra w New Jersey, Philarmonie der Nationen, Orquesta Sinfonica del Estado de Mèxico, Orchestra Sinfonica do Teatro Nacional de Brasília, Orquestra Clássica da Madeira, Orchestra Sinfônica of Cipro, Orchestra Sinfônica of Extremadura, Orchestra Sinfônica w Maracaíbo, Orchestra Sinfônica w Manaus, Orchestra Metropolitana w Lisbonie, Sinfonia Toronto, Orchestra Sinfonica w Istambule, Orkiestra Filharmonii Belgradzkiej. Artysta miał także zaszczyt prowadzić Kammerorchester der Münchner Philharmoniker i London Mozart Players podczas serii koncertów w kilku krajach europejskich w sezonie 2008/2009.

W 2009 roku Giancarlo De Lorenzo dyrygował orkiestrą Sinfonica Abruzzese w Teatro Alla Scala w Mediolanie w specjalnym programie przygotowanym z okazji otwarcia odbudowanego po trzęsieniu ziemi gmachu Teatro Comunale w L’Aquila. W kwietniu 2010 roku wraz ze słynną Accademia Nazionale di Santa Cecilia w Rzymie i klarnecistą Fabrizio Melonim nagrał płytę-cegiełkę na rzecz odbudowy teatru w L’Aquila. W latach 2012 i 2013 dyrygował orkiestrą Teatro Carlo Felice w Genui. Pod jego batutą wystąpili wówczas pianista A. Bacchetti i wiolonczelista E. Dindo. W 2012 roku został zaproszony na Festiwal w Santander, gdzie wraz z Orkiestrą Symfoniczną w Bilbao wykonał Tryptyk rzymski Ottorina Respighiego, dokonał też światowego prawykonania X Symfonii Tomàsa Marco.

Jako dyrygent operowy stworzył wiele przyjmowanych entuzjastycznie i docenionych przez krytykę przedstawień takich dzieł, jak Wesele Figara Mozarta, Rigoletto Verdiego, La serva padrona Pergolesiego, Il Signor Bruschino Rossiniego, Syrulik sewilski Paisiella, Napój miłosny Donizettiego.

W ostatnich latach Giancarlo De Lorenzo zapraszany był często do Hiszpanii oraz do Nowego Jorku. W Ameryce występował w Barge Music, St. Clement’s Theatre i Carnagie Hall. Mediolańska wytwórnia płytowa Agorà opublikowała liczne płyty dyrygenta, na których zarejestrował symfonie na smyczki Durantego, dzieła kompozytorów barokowych, włoskich twórców XX wieku, symfonie Myslivečka, Gassmana i koncerty fortepianowe Mozarta.

Obecnie Giancarlo de Lorenzo jest dyrektorem artystycznym Spazio Sinfonico w Brescii. Od 2012 roku pełni funkcję głównego dyrygenta orkiestry filharmonicznej w Grosseto, zaś od stycznia 2015 roku jest głównym dyrygentem i dyrektorem artystycznym Orkiestry Symfonicznej w San Remo.

Antonio Di Cristofano – fortepian

Artysta ukończył w 1986 roku klasę fortepianu w Konserwatorium im. Luigiego Cherubiniego we Florencji. Jako solista występował z takimi zespołami, jak Orkiestra Kameralna we Florencji, Orkiestra Symfoniczna w Lecce, Orkiestra Magna Grecia, Sycylijska Orkiestra Symfoniczna, Solisti Aquilani, Orkiestra Milano Classica, Sinfonica Abruzzese, Orkiestra w San Remo, FVG Mittleurope Orchestra, Orkiestra Radia w Bukareszcie, Orquesta Sinfonica de l’Estado de Mexico, Orkiestra Radia i Telewizji w Albanii, Orkiestra Symfoniczna w Ankarze, Orkiestra Symfoniczna Radia Praskiego, Orkiestra Filharmonii Czeskiej, Orkiestra Symfoniczna w Izmirze, Wiener Mozart Orchester, Toronto Sinfonia, Philarmonique de Montreal, Jerusalem Symphony, Filharmonia Słowacka, Kärntner Sinfonieorchester, Orkiestra Symfoniczna w Dubrowniku, Stambulska Orkiestra Symfoniczna, Orquestra do Norte, Sinfonica di Sao Paulo, Thuringen Orchester, Filharmonia Morawska, Euro Sinfonietta Wien, a ostatnio orkiestra mediolańskiej La Scali. Współpracował z takimi dyrygentami, jak G. Taverna, M. Bosch, M. Alsop, C. Schulz, M. Zanini, C. Olivieri-Munroe, L. Svarovsky, A. Chernushenko, M. Sieghart, T. Kuchar.

Antonio Di Cristofano koncertował w najważniejszych włoskich salach i teatrach. Wśród nich są Teatr im. Verdiego we Florencji, Teatro Bibbiena w Mantui, Sala im. Pucciniego w Konserwatorium im. Verdiego z Mediolanie, Teatro Politeama w Palermo, Auditorium San Barnaba w Brescii. Występował również w Rumunii, Hiszpanii, Meksyku, Stanach Zjednoczonych, Turcji, Chorwacji, Czechach, Rosji, Korei Południowej, Francji, Austrii, Niemczech, Kanadzie, Norwegii, Japonii, Chinach, Szwajcarii, Albanii, Izraelu, Anglii, Portugalii, Bułgarii, na Ukrainie, w Belgii, Brazylii, Serbii, Argentynie, Szwecji, Republice Południowej Afryki, Estonii, Finlandii, Egipcie i Polsce.

W 2006 i 2007 debiutował w Carnegie Hall w Nowym Jorku i Złotej Sali wiedeńskiego Konzerthausu. Był jurorem międzynarodowych konkursów pianistycznych w Madrycie, Moskwie, Walencji, Monterrey, Astanie, Gdańsku, Nowym Sadzie, Hongkongu, Malmö, Akwizgranie, Cleveland. Wykładał w Konserwatorium im. Czajkowskiego w Moskwie, Konserwatorium w Walencji, SMC Academy w Seulu, w czasie Letniej Akademii w Dubrowniku, Konserwatoriach Ningbo, Sofii, Salonikach, Wiedniu i na wielu uniwersytetach amerykańskich. Otrzymał trzykrotnie Paul Harrys Fellows od Rotary Club. Jest profesorem gościnnym Konserwatorium Xiamen w Chinach i Letniej Akademii Orfeusz w Wiedniu. W 2018 otrzymał nagrodę Grifone d’Oro od miasta Grosseto.

https://m.facebook.com/antoniodicristofanopianist/