Repertuar

Giuseppe Verdi – Traviata

(przedstawienie w języku włoskim)

Piotr Sułkowski – kierownictwo muzyczne, dyrygent

Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej

Chór Cantores Varmienses (przygotowanie – Benedykt Błoński)

Dimitrij Bertman / Дмитрий Бертман / Narodowy Artysta Rosji – inscenizacja i reżyseria

Igor Nieżnyj / Игорь Нежный / Zasłużony Artysta Rosji, laureat Nagrody Miasta Moskwy – scenografia

Tatiana Tułubjewa / Татьяна Тулубьева / Zasłużona Artystka Rosji, laureatka Nagrody Miasta Moskwy – Kostiumy

Soliści:

VIOLETTA VALERY (sopran)

Elena Artamonowa / Елена Артамонова

FLORA, jej przyjaciółka (mezzosopran)

Swietłana Kruczinina / Светлана Кручинина

ALFREDO GERMONT (tenor)

Dmitrij Chromow / Дмитрий Хромов

GIORGIO GERMONT, ojciec Alfreda (baryton)

Aleksandr Dudnickij / Александр Дудницкий

DOKTOR GRENVIL, lekarz (bas)

Siergiej Sieldiakow / Сергей Сельдяков

ANNINA, pokojówka Violetty (sopran)

Galina Kuzniecowa / Галина Кузнецова

BARON DOUPHOL (baryton)

Stanisław Sapaczew / Станислав Сапачев

MARKIZ D’OBIGNY (bas)

Siergiej Szewlekow / Сергей Шевлеков

GASTON DE LETORIERES (tenor)

Michaił Masłow / Михаил Маслов

KOMISARZ (bas)

Oleg Sinicin / Олег Синицин

JOSEPH, służący Violetty (tenor)

Fedor Pambukidi / Федор Памбукиди

TANCERKA

Oksana Cholewa / Оксана Холева

Elena Artamonowa / Елена Артамонова ukończyła Rosyjską Akademię Muzyczną im. Gniesinych w Moskwie w roku 2008. Wśród jej znaczących ról jest Violetta w Traviacie Verdiego, Adela w Zemście nietoperza Johanna Straussa, Micaela w Carmen Bizeta, Marfa w Carskiej narzeczonej Rimskiego-Korsakowa, Fedora w Księżnej cyrkówce Kálmána.

Swietłana Kruczinina / Светлана Кручинина to absolwentka Państwowego Konserwatorium im. Komitasa w Erewaniu w roku 2010. Ważniejsze role w jej repertuarze to: Łarina w Eugeniuszu Onieginie Czajkowskiego, Clarina w Wekslu małżeńskim Rossiniego, Zita w Giannim Schicchim Pucciniego, Amneris w Aidzie Verdiego, Lubasza w Carskiej narzeczonej Rimskiego-Korsakowa, Carmen, Eliza w My Fair Lady Loewego. W lutym i marcu 2013 roku występowała w Operze Szczecińskiej w przedstawieniu Eugeniusza Oniegina.

Dmitrij Chromow / Дмитрий Хромов w roku 2006 ukończył Wydział Teatru Muzycznego Rosyjskiej Akademii Sztuki Teatralnej (ГИТИС) w Moskwie w klasie mistrzowskiej profesora Dmitrija Bermana. Obecnie jest solistą moskiewskiej Opery Helikon. Jego repertuar zawiera m.in. takie partie jak Bomelius w Carskiej narzeczonej Rimskiego-Korsakowa, Alfredo w Traviacie Verdiego, Leński w Eugeniuszu Onieginie Czajkowskiego, Flavio w Normie Belliniego, Don Basilio w Weselu Figara Mozarta.

Aleksandr Dudnickij / Александр Дудницкий w roku 2007 ukończył Narodowe Konserwatorium Kirgiskie w Biszkeku (za czasów ZSRR: Frunze). Do ważniejszych partii w jego repertuarze należą: Oniegin w Eugeniuszu Onieginie Czajkowskiego, Griaznoj w Carskiej narzeczonej Rimskiego-Korsakowa, Toreador w Carmen Bizeta, Alfredo w Traviacie, tytułowa partia Aleko w operze Rachmaninowa, Rodrigo w Don Carlosie Verdiego. Dwukrotnie nagrodzony dyplomem w prezydenckim programie „Kadry XXI wieku. Złota młodzież”.

Siergiej Sieldiakow / Сергей Сельдяков ukończył Państwowe Konserwatorium im. Czajkowskiego w Moskwie w 2008 гoku. W jego repertuarze m.in.: Doktor Grenvil w Traviacie Verdiego, Zuniga w Carmen Bizeta, Маluta Skuratow w Carskiej narzeczonej Rimskiego-Korsakowa.

Oksana Cholewa / Оксана Холева – baletmistrz Teatru Muzycznego w Kaliningradzie, choreograf wszystkich spektakli tego teatru, m.in. Traviaty, Carmen, My Fair Lady. Ukończyła Państwowy Uniwersytet Kultury i Sztuki w Moskwie. Jest solistką moskiewskiej Opery Helikon, nauczycielem choreografii i tańca współczesnego, członkiem Związku Twórców Teatralnych Rosji.

Traviata (czyli „Zbłąkana”), dziś jedna z najpopularniejszych oper w całym repertuarze, powstała w roku 1853 do libretta, które sporządził Francesco Maria Piave według melodramatu Dama Kameliowa Aleksandra Dumasa syna.

Z początku wybór tematu budził kontrowersje części publiczności. Owa historia Violetty Valery, szlachetnej kurtyzany, zdolnej kochać i poświęcić się bezinteresownie, wydawała się „zbyt współczesna” jak na temat operowy tamtych czasów, wywoływała zgorszenie.

Prędko jednak porzucono tego rodzaju obiekcje wobec faktu, iż dzieło, nieustannie pulsujące tanecznym rytmem walca, porywało publiczność obfitością melodii – gotowych przebojów, takich jak jak toast z I aktu „Libiamo, libiamo” („Więc pijmy, więc pijmy za zdrowie miłości”), melodyjne wstawki baletowe czy tragiczne pożegnanie Violeetty z życiem: „Addio del passato” („Żegnajcie, przeszłości marzenia radosne”).

Streszczenie akcji

Akt I

Paryż. Salon kurtyzany Violetty Valery. Gospodyni, powracająca do sił po kolejnym ataku gruźlicy, przyjmuje wesołe towarzystwo dawnych i nowych przyjaciół. Wino leje się strumieniami, rozbrzmiewają toasty. Wśród nowych gości jest tu młody poeta Alfredo Germont, od niedawna dopiero w Paryżu, bardzo zakochany w Violetcie, wyznaje jej milość. Ona jednak – znając życie od mniej poetycznej strony – prosi, by o niej zapomniał, próbuje go zniechęcić. Chociaż… naiwność i szczerość młodego człowieka wywiera na niej wrażenie. I po wahaniach decyduje się spróbować życia z Alfredem.

Akt II

Odsłona 1. Dom na wsi pod Paryżem. Tu kochankowie zamieszkali. Alfred, nieprzytomny ze szczęścia, nie dostrzega codziennych problemów, takich jak pogarszające się zdrowie Violetty czy faktu, że na koszty ich wspólnego życia Violetta w tajemnicy przed nim wyprzedaje swój majątek. Dopiero gdy służąca Annina uświadomi mu trudność sytuacji, wyjeżdża do Paryża, poszukać pieniędzy. Tymczasem, pod nieobecność Alfreda, Violettę odwiedza ojciec chłopaka i błaga kurtyzanę, by w imię przyszłości i kariery jego syna zerwała ten związek, rzucający cień na dobre imię całej rodziny Germontów. Violetta początkowo się broni, jednak w końcu ulega argumentowi, że takim postępkiem dałaby dowód prawdziwego uczucia, wolnego od egoizmu. W liście pożegnalnym zawiadamia Alfreda, że postanowiła wrócić do swojego dawnego trybu życia w Paryżu. Alfred, przeczytawszy list, jest wstrząśnięty. Lecz czuje się też dotknięty w miłości własnej. Jedzie w ślad za Violettą, z gniewną myślą o zemście za rzekomą zdradę.

Odsłona 2. Paryż. W salonie Flory, przyjaciółki Violetty. Śpiewają tu i tańczą aktorzy zamówieni przez Florę dla rozrywki gości. W trakcie gry w karty dochodzi do gwałtownego spięcia: Alfred, przekonany, że Violetta porzuciła go z powodu pieniędzy, rzuca jej w twarz plik banknotów wraz ze słowami pogardy. Wywołuje tym oburzenie własnego ojca, który był obecny przy tej scenie i w ostrych słowach przywołuje syna do opamiętania.

Akt III

Sypialnia Violetty. Minęło pół roku. Gruźlica wzmogła się, jest w ostatnim stadium, Violetcie zostało niewiele życia i zdaje ona sobie z tego sprawę, mimo uspokajających słów lekarza. Czyta list od Germonta, z którego się dowiaduje, że ojciec Alfreda, wzruszony w końcu jej poświęceniem, wyznał synowi prawdę o powodach jej odejścia od niego – i oto teraz Alfedo śpieszy, by się z nią znów zobaczyć. – Za późno – wzdycha Violetta i żegna się z życiem w słynnej arii „Addio del passato”. Przybywa Alfred, już tylko po to, by towarzyszyć jej w ostatnich chwilach złudzeń, że wszystko odmieni się na lepsze. Lecz śmierci nie da się oszukać. Violetta umiera w ramionach kochanka.