Repertuar

Łukasz Korta – dyrygent
Arkadiusz Krupa – obój
Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej
Janusz Ciepliński – prowadzenie koncertu

Program:
Karol Kurpiński – Uwertura do opery „Dwie chatki”
Wolfgang Amadeus Mozart – Koncert obojowy C-dur KV 314
Wolfgang Amadeus Mozart – Symfonia C-dur KV 425 Linzka

Z zadziwiającą dezynwolturą traktujemy w Polsce świetną muzykę Karola Kurpińskiego. Co prawda w repertuarze koncertowym utrzymuje się jego Koncert klarnetowy czy symfonia Bitwa pod Możajskiem, jednak inne dzieła orkiestrowe, baletowe, fortepianowe, kameralne, religijne, pieśniowe, a przede wszystkim opery pozostają w większej części niemal całkowicie zapomniane. Szkoda, że tak słabo znamy twórczość operową jednego z najważniejszych polskich muzyków, przez trzy dekady dyrektora Teatru Narodowego, wybitnego dyrygenta i pedagoga. To on, wraz z Józefem Elsnerem, byli faktycznymi fundatorami polskiej opery narodowej i to na fundamencie zbudowanym przez nich swoje dzieła tworzył Stanisław Moniuszko. Dwie chatki były debiutem operowym Kurpińskiego (1811). Opera zaginęła, ale dotrwała do naszych czasów znakomita uwertura – prawdziwy majstersztyk orkiestrowej muzyki klasyczno-romantycznej, znakomicie rozpisane na orkiestrę, o melodyjnych, wpadających w ucho tematach.

Koncert obojowy C-dur KV 314 Wolfganga Amadeusa Mozarta nie jest ani najlepszym, ani najpopularniejszym z koncertów klasyka. To utwór, który przyćmiewa zdecydowanie Koncert klarnetowy, być może też koncerty waltorniowe, nie mówiąc już o fortepianowych. A jednak trudno oprzeć się urokowi tego dzieła, które powstało na zamówienie. „Proszę, przyślijże mi zaraz zeszycik zawierający koncert obojowy, który napisałem dla Ramma albo raczej dla Ferlendisa. Oboista księcia Esterházy’ego daje mi za to trzy dukaty, a chce dać sześć, jeżeli napiszę dla niego nowy koncert”, pisał Mozart w liście do ojca. Oboistą tym był Franciszek Józef Czerwenka, ale Mozart nie ukończył koncertu dla niego i nie zarobił sześciu dukatów. Dlatego jedynym jego koncertem obojowym pozostaje ten w tonacji C-dur, skomponowany w 1777 roku, a później jeszcze przerobiony na Koncert fletowy D-dur. Obój w muzyce XVIII wieku skojarzony był z muzyką pastoralną. Jego trochę figlarne, a trochę jękliwe brzmienie znakomicie współgra ze scenkami pasterskimi z obrazów Antoine’a Watteau, których bohaterowie w dworskich strojach zajęci są flirtem i zabawą. I taki też nastrój panuje w utworze Mozarta, choć przecież w niemal każdym dziele tego klasyka, nawet najpogodniejszym, także w Koncercie obojowym, natknąć się można na fragmenty zasnute jeśli nawet nie smutkiem, to co najmniej melancholią.

Sześć lat po KV 314, a więc na początku wiedeńskiego okresu życia Mozarta, powstała utrzymana w tej samej tonacji Symfonia KV 425 zwana „Linzką”, co wskazuje na miejsce jej powstania. Właśnie do Linzu Mozart zawitał w czasie jednego z podróży między Wiedniem a Salzburgiem. Hrabia Josepha Antona von Thuna, z którego gościny Mozartowie często korzystali, zorganizował mu wówczas koncert. To na ten występ, „na łeb, na szyję” – jak pisał do ojca – Mozart przygotował symfonię. W tamtym czasie kompozytor pozostawał pod silnym wpływem Haydna. Ponadto w Linzu miał zaledwie cztery (!) dni na skomponowanie symfonii. „Mozart jest zawsze nieco skrępowany, gdy stoi za blisko swego modelu i gdy musi pracować zbyt pośpiesznie”, podkreśla w swojej monografii Alfred Einstein. Stąd właśnie powolny, uroczysty wstęp w pierwszej części (Adagio), wzorowany na kilkunastu tego rodzaju wcześniejszych rozwiązaniach Haydna. Stąd również druga część (Poco adagio) utrzymana w takcie 6/8, często spotykanym w symfoniach z lat siedemdziesiątych u pierwszego klasyka wiedeńskiego. Einstein: „Menuet i finał byłyby również haydnowskie, gdyby mimo wszystko nie wyczuwało się w każdym szczególe mozartowskiej chromatyki, wzburzenia, giętkości – cech całkiem obcych Haydnowi […]”.

Łukasz Korta – dyrygent
Absolwent Krakowskiej Akademii Muzycznej w klasie oboju prof. Jerzego Kotyczki. Jako oboista współpracował z wieloma zespołami orkiestrowymi w Polsce i za granicą. Między innymi z Zuryską Orkiestrą Symfoniczną, Operą Kameralną w Bernie, Operą w Konstanz, Orkiestrą Filharmonii Krakowskiej, Radiową Orkiestrą Symfoniczną w Krakowie. Współpracował również z wieloma orkiestrami kameralnymi, a także gościnnie z Amsterdamską Orkiestrą Festivalową. Koncertował pod batutą wybitnych dyrygentów: Antoniego Wita, Jamesa Levina, Helmutha Rillinga, Krzysztofa Pendereckiego, etc. Brał udział w wielu obojowych kursach mistrzowskich prowadzonych m.in. przez Hansjoerga Schellenbergera i Albrechta Mayera. Wielokrotnie występował jako solista wykonując koncerty obojowe: Bacha, Vivaldiego, Albinoniego, Mozarta, R.Straussa. Jest absolwentem studiów dyrygenckich Akademii Muzycznej im. F. Nowowiejskiego w Bydgoszczy, pod kierunkiem dr hab. Piotra Sułkowskiego.
Dwukrotnie prowadził Orkiestrę Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej w Olsztynie wykonując symfonie L.v Beethovena. Współpracował z Orkiestrą Filharmonii Podkarpackiej w Rzeszowie, Orkiestrą Polskiej Filharmonii Sinfonia Baltica w Słupsku, Orkiestrą Filharmonii Kaliskiej, a także z orkiestrami kameralnymi we Francji i Szwajcarii. Od 2017 roku współpracuje jako asystent z Maestro Antonim Witem uczestnicząc w przygotowaniu wielu koncertów z wiodącymi polskimi
orkiestrami.

Arkadiusz Krupa – obój

W 1995 roku ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Krakowie, gdzie studiował pod kierunkiem prof. Jerzego Kotyczki. Od 1997 do 2012 był pierwszym oboistą Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, a od 2012 roku – pierwszym oboistą orkiestry Sinfonia Varsovia.

W 1993 roku wraz z Kwintetem AM w Krakowie zdobył I nagrodę oraz wyróżnienie w III Ogólnopolskim Międzyuczelnianym Konkursie Muzyki Kameralnej w Bydgoszczy. Trzy lata później, już w kategorii solistycznej, zajął I miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Oboistów i Fagocistów w Sieradzu. W 2000 roku Arkadiusz Krupa został laureatem II nagrody w prestiżowym Konkursie Indywidualności Muzycznych im. Aleksandra Tansmana w Łodzi.
Jako solista brał udział w wielu festiwalach, m.in. Warszawska Jesień, Tydzień Talentów w Tarnowie, Koncert Roku w Warszawie, Wielkanocny Festiwal Ludwiga van Beethovena, Festiwalu Prawykonań w Katowicach. Również jako solista dokonał wielu nagrań dla Polskiego Radia i Telewizji oraz płytowych dla takich wytwórni, jak Naxos, Virgin i Deutsche Grammophon.

Wielokrotnie współpracował (również jako solista) z orkiestrami, takimi jak: Sinfonietta Cracovia, Concerto Avenna. Był kierownikiem artystycznym Ensemble de la Cour. Od wielu lat współpracuje (koncertując na wielu festiwalach krajowych i zagranicznych) w duecie z gitarzystą Michałem Nagy’em.

W latach 1996–2013 roku był pracownikiem Akademii Muzycznej w Krakowie. Od roku 2013 prowadzi klasę oboju na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. W 2016 roku otrzymał tytuł doktora habilitowanego sztuk muzycznych. Został odznaczony medalami państwowymi, m.in. Zasłużony Kulturze „Gloria Artis”.

Prowadzi liczne kursy mistrzowskie. Od 2013 roku jest wykładowcą Akademii Sinfonia Varsovia, projektu służącego doskonaleniu umiejętności gry muzyka orkiestrowego.

Koncert objęty projektem „WARMIŃSKO-MAZURSKA KARTA SENIORA” (zniżka 50% od ceny biletu normalnego), programem  „WARMIA I MAZURY DLA DUŻEJ RODZINY” oraz programem „KARTA DUŻEJ RODZINY” (Pakiet rodzinny w cenach: Rodzic – 30 zł, Dziecko – 15 zł). Bilety w cenach specjalnych do nabycia tylko w kasie Filharmonii za okazaniem Kart.