Repertuar

Rafał Karasiewicz – dyrygent
Marek Napiórkowski – gitarzysta, kompozytor
Artur Lesicki – gitarzysta, kompozytor
Orkiestra kameralna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej

Program:
m.in. Tomasz Stańko – Pożegnanie z Marią, Marek Napiórkowski – Teatr, Celuloid, Vietato fumare, Jerzy „Duduś” Matuszkiewicz – Wojna domowa, Krzysztof Komeda – Prawo i pięść, Wojciech Kilar – Śmierć i dziewczyna

Muzyka filmowa to jeden z ukochanych gatunków publiczności koncertowej na całym świecie. Możemy ją też usłyszeć w poczekalni u dentysty czy lobby hotelowym – melodie, które wszyscy znamy i lubimy, wywołują poczucie bezpieczeństwa, pozwalają odnaleźć się w trudnej czy po prostu nowej sytuacji. Z kolei przez wielu poważnych melomanów muzyka filmowa bywa lekceważona i uważana za gorszą, ilustracyjną. Dlaczego tak się dzieje?

Muzyka stanowi tylko jeden z elementów dzieła filmowego, w dodatku przez pierwsze trzy dekady istnienia kina była nieobecna jako integralna część obrazu. Rzecz jasna seanse filmowe uzupełniali wtedy muzycy grający na żywo, jednak oprawa muzyczna wciąż stanowiła nie nagrany na taśmie filmowej dodatek i bardzo często była zależna od budżetu kina: w mniejszych placówkach zatrudniano pianistę zwanego taperem, natomiast te największe mogły sobie pozwolić na orkiestrę symfoniczną (taką oprawę filmów sugerował Thomas Alva Edison). Szybko jednym z najpopularniejszych instrumentów towarzyszącym seansom filmowym stały się organy kinowe, specjalnie do tego celu zaprojektowane przez firmę Wurlitzer. Były to potężne, bogato zdobione instrumenty, wyposażone w specjalne głosy imitujące barwy całej orkiestry symfonicznej oraz dźwięki wydarzeń rozgrywających się na ekranie: gwizd pociągu, wystrzały z pistoletu czy galopujące konie. Organy kinowe, urocze, staroświeckie olbrzymy, odeszły w zapomnienie wraz z nastaniem epoki kina dźwiękowego.

Rozpoczęła się era kompozytorów muzyki filmowej, którzy stali się wkrótce równie wielkimi gwiazdami jak aktorzy czy reżyserzy – a na pewno częściej słuchanymi niż kompozytorzy muzyki współczesnej. „Klasyczna” muzyka filmowa, ta, którą kojarzymy z najsłynniejszymi dziełami Fabryki Snów, z rozbuchaną orkiestrą symfoniczną, motywami przewodnimi, ilustracyjnością, czerpie garściami z estetyki późnego romantyzmu. Ale przecież jest i inna muzyka filmowa: minimalistyczna, awangardowa czy wreszcie jazzowa, którą kojarzymy z niepowtarzalnym klimatem filmów francuskiej Nowej Fali oraz ze złotą epoką kina polskiego. Tej ostatniej posłuchamy podczas dzisiejszego koncertu w wysmakowanych aranżacjach czołowych polskich gitarzystów jazzowych.

Warto pamiętać, że pierwszej w historii projekcji filmowej braci Lumière nie towarzyszyła orkiestra symfoniczna, organy ani pianista, ale gitarzysta. Płyta i program Celuloid Marka Napiórkowskiego i Artura Lesickiego są więc swego rodzaju hołdem złożonym początkom kinematografii: historia zatacza pełen krąg, znowu jesteśmy w Salonie Indyjskim przy bulwarze Kapucynów w Paryżu, przymykamy oczy… I pod powiekami rozgrywają się sceny z filmów, które dobrze znamy: czołówka serialu Lalka z melancholijną, pozytywkową melodią Andrzeja Kurylewicza, zwariowana Wojna domowa z muzyką Jerzego „Dudusia” Matuszkiewicza, przejmujące sekwencje z Człowieka z żelaza Andrzeja Wajdy z muzyką Andrzeja Korzyńskiego. Czasem muzyka prześciga swoją popularnością dzieło filmowe, do którego została napisana: tak chyba jest w przypadku niezapomnianej, elegijnej piosenki Nim wstanie dzień z muzyką Krzysztofa Komedy z filmu Prawo i pięść. Wszystkie te melodie gitarzyści przepletli swoimi własnymi fantazjami quasi-filmowymi – tematami z nieistniejących filmów. Ich scenariusze musi podpowiedzieć nam własna wyobraźnia.

Marek Napiórkowski – gitara
Jest czołowym polskim gitarzystą i kompozytorem. Od początku swojej kariery pojawia się na szczytach polskich rankingów, a nieprzerwanie od 2012 roku, głosami czytelników Jazz Forum, wybierany jest Jazzowym Gitarzystą Roku. Doceniany przez branżę i krytykę – był dziesięciokrotnie nominowany do prestiżowej Nagrody Muzycznej Fryderyk w kategoriach Jazzowy Muzyk Roku oraz Jazzowy Album Roku.

Nagrał ponad 150 płyt z różnymi wykonawcami. Na szczególną uwagę zasługują jego albumy solowe: WAW-NYC (2017), Sextet – Trójka Live (2016), Celuloid (2015), UP! (2013), KonKubiNap (2011), Wolno (2007, złota płyta), Nap (2005). Na jego płytach pojawiali się m.in. Clarence Penn, Chris Potter, Manuel Valera, Grégoire Maret, Mino Cinelu, Anna Maria Jopek, Leszek Możdżer, Adam Pierończyk.

Wśród muzyków, z którymi grał i nagrywał warto wymienić takie postaci, jak: Tomasz Stańko, Anna Maria Jopek, Grégoire Maret, Mino Cinelu, Adam Holzman, Marcus Miller, Leszek Możdżer, Hadrien Feraud, Sugar Blue, Henryk Miśkiewicz, Janusz Muniak, Tomasz Szukalski, Jan Ptaszyn Wróblewski, a także Pat Metheny, Richard Bona, Ivan Lins, Dhafer Youssef, Gonzalo Rubalcaba. Koncertował w Japonii, USA, Meksyku, Brazylii, Kanadzie, Indonezji, Chinach, Rosji i większości krajów Europy.

Artur Lesicki – gitara
Jest gitarzystą jazzowym i kompozytorem. Ma na swym koncie współpracę z czołowymi muzykami jazzowymi: Tomaszem Szukalskim, Zbigniewem Namysłowskim, Wojciechem Karolakiem, Peterem Herbolzheimerem i Adamem Holzmanem. Współpracował z gwiazdami polskiej muzyki popularnej: m.in.: Urszulą Dudziak, Ewą Bem, Krystyną Prońko, Krzysztofem Kiljańskim, Mieczysławem Szcześniakiem. Członek orkiestry oraz solista najważniejszych polskich festiwali muzycznych.

Jako lider autorskiego projektu Artur Lesicki Acoustic Harmony, gitarzysta nagrał dwie znakomicie przyjęte płyty: An Unbelievable Silence i Stone & Ashes. Jest autorem cenionych edukacyjnych wydawnictw multimedialnych: szkoły gitarowej DVD Rzemiosło i sztuka cz. I i II oraz książki poświęconej grze akordowej Jak oni to robią.