Repertuar

Dyplomanci Wydziału Dyrygentury AM w Bydgoszczy:

Łukasz Korta (z klasy dr hab. Piotra Sułkowskiego Prof. uczelni)

Yuriy Rizun (z klasy dr hab. Piotra Sułkowskiego Prof. uczelni)

Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej

Program:
Antonín Dvořák – Wodnik op. 107, poemat symfoniczny na podstawie ballady Karela Jaromira Erbena
Ludwig van Beethoven – IV Symfonia B-dur op. 60

Pandemia pokrzyżowała większość planów związanych z obchodami 250 rocznicy urodzin Ludwiga van Beethovena w Polsce i na świecie. Wiosną i latem nie odbyło się również wiele innych koncertów zaplanowanych w naszej instytucji, w tym występ dyplomantów Wydziału Dyrygentury Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. Dziś powracamy i do Beethovena, i do młodych adeptów sztuki kapelmistrzowskiej. Absolwenci klasy profesora Piotra Sułkowskiego poprowadzą wykonania dwóch dzieł – trzeciego klasyka wiedeńskiego i Antonína Dvořáka, jednego ze spadkobierców duchowych i estetycznych mistrza z Bonn.

IV Symfonia B-dur op. 60 Ludwiga van Beethovena, niczym środkowe dziecko urodzone pomiędzy dwoma geniuszami, nie miała w życiu łatwo – cały czas pozostawała w cieniu słynnej Eroiki i Piątej. A przecież niesłusznie! Ten symfoniczny klejnot w niczym bowiem nie ustępuje potężnym siostrom. Do jej zagorzałych wielbicieli należeli Berlioz, Schumann i Mendelssohn. Jest w niej coś krzepkiego i łobuzerskiego, bez cienia patetyczności. Bardziej lśni w niej blask epoki oświecenia i klasycystyczny ład niż tak często przypisywany Beethovenowi – niesłusznie – burzliwy romantyzm. IV Symfonia należy do środkowego okresu twórczości klasyka, czasów pewnej siebie dojrzałości. Warto pamiętać, że kompozytor napisał ją już po rozpoczęciu Piątej, na zamówienie śląskiego hrabiego von Oppersdorffa, podczas pobytu na jego zamku w Głogówku – to prawdopodobnie jedyne miasto na terenie dzisiejszej Polski, w którym Beethoven przebywał. W utworze słychać wyraźne wpływy Haydna: już od wolnego wstępu, z którego wyłania się energetyczny temat pierwszej części, Allegro vivace. Później robi się już jednak zdecydowanie bardziej Beethovenowsko: śpiewne Adagio ustępuje łobuzerskiemu scherzu, finał zaś porywa pełną humoru energią. Z pewnością to jedna z najbardziej optymistycznych i pogodnych symfonii mistrza z Bonn.

Poemat symfoniczny Wodnik op. 107 Antonína Dvořáka powstał na podstawie tekstu zaczerpniętego ze zbioru Kytice z pověstí národních (Bukiet legend ludowych) Karela Jaromíra Erbena, jednego z najważniejszych poetów czeskiego romantyzmu. Niewesoła to historia: porwana do podwodnego królestwa tytułowego bohatera dziewczyna rodzi dziecko, a potem błaga męża, by pozwolił jej powrócić na ziemię i zobaczyć się z matką. Najoględniej można powiedzieć, że wizyta kończy się źle – zagniewany przedłużającą się nieobecnością żony Wodnik rozpętuje burzę w jeziorze, a potem rzuca pod drzwi teściowej ciałko i główkę dziecka osobno. W swoim soczystym poemacie symfonicznym Dvořák odmalowuje wszystkie te wydarzenia przy pomocy tematów przypisanych każdej z postaci: dziewczynę symbolizuje klarnet, matkę – skrzypce, zaś pojawienie się Wodnika zwiastuje flet. Powstały w 1896 roku poemat to jeden z najbardziej udanych w dorobku czeskiego kompozytora, któremu inwencji melodycznej zazdrościł sam Johannes Brahms.