Repertuar

Wojciech Rodek – dyrygent
Małgorzata Grzegorzewicz-Rodek – sopran
Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej
Piotr Matwiejczuk – prowadzenie koncertu

Program m.in.:
Feliks Mendelssohn-Bartholdy – Uwertura koncertowa Cisza morska i szczęśliwa podróż D-dur op. 27
Joseph Haydn – Scena di Berenice, Hob. XXIVa:10
Ludwig van Beethoven – Aria Ah! Perfido na sopran i orkiestrę op. 65
Ludwig van Beethoven – VII Symfonia A-dur op. 92

Zarówno w twórczości Haydna, jak i Beethovena, muzyka wokalna nie jest tak istotna, jak u mistrza opery włoskiej Mozarta, ale przecież pierwszy i trzeci klasyk wiedeński mają na koncie dzieła sceniczne (Beethoven tylko jedno) oraz arie, a nawet całe sceny koncertowe. Najsłynniejszym tego rodzaju dokonaniem Ludwiga van Beethovena jest scena Ah! Perfido op. 65, pisana podczas studiów u Antonia Salieriego. Kiedy słucha się tej muzyki łatwo się zorientować, jak dobrze Beethoven odrobił lekcje z opery włoskiej, ale też uświadomić sobie, że do idiomu tego już nigdy nie powrócił, bo był to język muzyczny całkowicie mu obcy. Recytatyw lamentu porzuconej kochanki pochodzi z libretta Achille in Sciro Pietra Metastasia. Kto jest autorem tekstu arii? Nie wiadomo. Być może sam Beethoven, który w końcu uczucia towarzyszące porzuceniu znał aż zbyt dobrze. Swego rodzaju „mini-operą”, w której nieustannie przeplatają się dramatyczne recytatywy z pełnymi furii allegrami i z ariosami przynoszącymi chwile ukojenia, jest również Scena di Berenice Hob. XXIVa:10 Josepha Haydna, napisana także do tekstu nieśmiertelnego Metastasia (fragment opery Antigono). Kompozytor stworzył ją specjalnie na swój ostatni koncert w Londynie w 1795 roku. Dwa recytatywy i dwie arie przedstawiają Berenice, która obiecana została królowi Macedonii, ale naprawdę kocha jego syna, Demetria. Ten nie widzi wyjścia z trudnej sytuacji i postanawia popełnić samobójstwo, zaś niepocieszona bohaterka lamentuje nad swoim losem i pragnie umrzeć u boku ukochanego.

Konflikt, choć innej natury, przedstawił Felix Mendelssohn-Bartholdy w uwerturze koncertowej op. 27 Cisza morska i szczęśliwa podróż. Inspiracją były dwa poematy dobrego znajomego kompozytora, Goethego: Meeresstille (Cisza morska) i Glückliche Fahrt (Szczęśliwa podróż). Uwertura koncertowa, czyli rodzaj wczesnoromantycznego poematu symfonicznego, najpierw przedstawia flautę, „straszliwą i śmiertelną ciszę”, uniemożliwiającą podróż żaglowcem, po której pojawia się wyczekiwany podmuch wiatru. Sprawia on, że statek rusza i wesoło, przy akompaniamencie dziarskiej, niemal beethovenowskiej w charakterze melodii, dociera szczęśliwie do portu, witany fanfarami i wystrzałami.

O ile uwertura nie wynikała z osobistych doświadczeń Mendelssohna, o tyle źródeł VII Symfonia A-dur op. 92 Ludwiga van Beethovena możemy upatrywać w biografii twórcy: być może utwór jest odbiciem nastroju kompozytora, który podczas pracy nad dziełem korespondował z wciąż niezidentyfikowaną „daleką ukochaną” – jedyną kobietą, która odwzajemniała miłość Beethovena. Jednak z drugiej jednak strony jest to przecież jedna z najbardziej abstrakcyjnych symfonii Beethovena – muzyka „absolutna”, opowiadająca o sobie samej i swojej mocy. Czyni to przede wszystkim przy pomocy niezwykle wyrazistej i różnorodnej rytmiki. Każda część symfonii zbudowana została na bazie innego schematu rytmicznego, a wszystkie one nawiązują do antycznych stóp metrycznych. Poprzedzone dostojnym wstępem Vivace, pogodne i radosne, pełne nagłych modulacji i kontrastów dynamicznych, pulsuje rytmem daktylicznym. Słynne Allegretto, zawsze wywierające piorunujące wrażenie, ma charakter niezwykle uroczystego, poważnego, wręcz żałobnego marsza. Schemat rytmiczny scherza, Assai meno presto, jest dłuższy i bardziej złożony, ale również kształtuje całą część – beztroską, pełną akcentów, kontrastów, nagłych zwrotów, rozmaitych niespodzianek. Finale – Allegro con brio to punkt szczytowy dzieła: muzyka ekstatyczna, „wściekły pęd” (Bohdan Pociej), „bachiczna furia (Donald Tovey). Całość utrzymana jest w takcie 2/4 z bardzo charakterystycznym akcentem na drugiej mierze taktu. Wielu komentatorów uznaje, że dominacja rytmu równoznaczna jest z tanecznością Siódmej. Richard Wagner nazwał VII Symfonię „apoteozą tańca”, inni pisali o „dytyrambicznym pochodzie Dionizosa” i o „mądrości Zaratustry, który na szczytach doskonałości opuszcza swe szałasy, aby oddać się ziemi i jej uciechom”.

Małgorzata Grzegorzewicz-Rodek – sopran

Naukę gry na fortepianie rozpoczęła w wieku 9 lat w PSM I st. w Dzierżoniowie pod kierunkiem Anny Piotrowskiej. W latach 1992–1998 była uczennicą PSM II st. im. Ryszarda Bukowskiego we Wrocławiu w klasie rytmiki, a od 1994 roku także w klasie śpiewu solowego Dariusza Paradowskiego. W 2002 roku ukończyła z wyróżnieniem Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w klasie śpiewu solowego prof. Dariusza Paradowskiego. W latach 2002–2003 studiowała we Flanders Operastudio w Gandawie. Dwukrotna stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W 2012 roku obroniła pracę doktorską w Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku, a w 2020 otrzymała stopień doktora habilitowanego sztuki w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Pracuje jako adiunkt UMCS w Lublinie. Solistka Warszawskiej Opery Kameralnej i Polskiej Opery Królewskiej.

Jest laureatką wielu konkursów muzycznych, m.in. I nagród w V Ogólnopolskim Konkursie Wokalnym im. F. Platówny we Wrocławiu i Konkursie Muzyki Kameralnej im. K. Bacewicza w Łodzi. Brała udział w kursach mistrzowskich prowadzonych przez Anthony’ego Rolf-Johnsona, Roberta Aldersona, Stephanie Friede, Mary Brennan, Krystynę Szostek-Radkową, Gerharda Kahry’ego, Rusko Ruskova, Monikę Lenz, Zdzisławę Donat, Christiane Hampe, Christiana Elsnera. Występowała wielokrotnie na prestiżowych festiwalach, m.in. na Międzynarodowym Festiwalu Wratislawia Cantans, Baroque Festival of Ambronay. Odbyła tournée po wielu krajach Europy (Niemcy, Holandia, Finlandia, Francja, Norwegia, Szwajcaria, Belgia, Włochy, Czechy, Węgry) i Azji (Chiny). Nagrywała dla Radia i Telewizji Francuskiej oraz dla kanału telewizyjnego ARTE. Śpiewała pod dyrekcją wybitnych dyrygentów: Rinaldo Alessandriniego, Christopha Rousseta, Pietra Rizza, Koena Kesselsa, Floriana Heyericka, Agnieszki Duczmal, Jana Tomasza Adamusa, Wojciecha Rodka, Marka Pijarowskiego, Marka Tracza, Roberta Satanowskiego i in. Występowała na scenach operowych Antwerpii, Gandawy, Brugii, Turnhout, Dijon, Avignonu, Tuluzy, Reims, Wersalu, Rennes, Brukseli, Amsterdamu, Bielefeld, Saarbrücken. Brała udział w premierach przygotowanych dla Vlaamse Opera w Antwerpii i Gandawie (Diana de wraak van Cupido R. Keisera jako Cupido), Theatre Montansier w Wersalu (Apollo i Hiacynt W.A. Mozarta jako Melia), Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans (The Little Sweep B. Brittena jako Rowan), Opery Polskiej (Czarodziejski flet W.A. Mozarta jako Pamina), Academy of Baroque Music Ambronay (Cadmus et Hermione J.B. Lully’ego jako Venus). Współpracowała z wieloma orkiestrami: orkiestrą Sinfonia Varsovia, orkiestrami symfonicznymi Filharmonii Narodowej, Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy, Filharmonii Szczecińskiej, Filharmonii Wrocławskiej, Filharmonii Lubelskiej, Filharmonii Zabrzańskiej, Filharmonii w Łomży, Filharmonii Dolnośląskiej w Jeleniej Górze, Filharmonii Lwowskiej, a także z European Johann Strauss Orchestra, Capella Bydgostiensis, Capellą Cracoviensis, Orkiestrą Kameralną Polskiego Radia „Amadeus”.

Od 2004 roku, jako solistka Warszawskiej Opery Kameralnej, kreowała główne role w operach W.A. Mozarta: La clemenza di Tito (Vittelia), Così fan tutte (Fiordiligi), Don Giovanni (Donna Anna), Lucio Silla (Giunia), Mitridate, re di Ponto (Sifare), Czarodziejski flet (1 Dama), Thamos. Wraz z zespołem Warszawskiej Opery Kameralnej występowała we Francji (2005 – Così fan tutte), Szwajcarii (2006 – Così fan tutte), Japonii (2007 – Czarodziejski flet, La clemenza di Tito, Così fan tutte, Don Giovanni). W 2008 roku śpiewała rolę Lizetty w premierze Warszawskiej Opery Kameralnej Don Juan czyli ukarany libertyn Albertiniego. W 2009 roku wystąpiła na festiwalu Wirtuozi we Lwowie oraz nagrała płytę poświęconą muzyce Witolda Friemana z towarzyszeniem Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Narodowej w Warszawie. W 2013 roku Małgorzata Rodek wzięła udział w głośnej inscenizacji opery Amadigi G.F. Haendla przygotowanej przez Capellę Cracoviensis, a także zarejestrowała dla Polskiego Radia premierę utworu Mikołaja Góreckiego Jasności promieniste z orkiestrą Amadeus pod dyrekcją Agnieszki Duczmal. W latach 2014, 2015 i 2016 wraz z European Johann Strauss Orchestra występowała w Chinach podczas tournée zespołu. W 2016 roku dokonała prawykonania wszystkich cykli pieśni Józefa Wieniawskiego. W tym samym roku brała udział we wznowieniu spektaklu Il Turco in Italia G. Rossiniego w Warszawskiej Operze Kameralnej, wykonując partię Fiorilli, a w styczniu 2017 roku wystąpiła jako Zosia w premierze wileńskiej wersji Halki S. Moniuszki z Capellą Cracoviensis. W 2018 roku brała udział w produkcji wersji wileńskiej Halki S. Moniuszki (Zofia) w Koomisen Opera w Helsinkach. W tym samym roku wraz z Capellą Cracoviensis inaugurowała Rok Stanisława Moniuszki w Wilnie, w Pałacu Wielkich Książąt Litewskich, wykonując również Halkę (Zofia). W Polskiej Operze Królewskiej występuje jako Anna w Nędzy uszczęśliwionej M. Kamieńskiego, Donna Anna w Don Giovannim W.A. Mozarta, Hebdomasie S. Klonowica.

Posiada w swym repertuarze pieśni oraz większość partii oratoryjno-kantatowych J.S. Bacha, G.F. Haendla, G.B. Pergolesiego, A. Vivaldiego, J. Haydna, W.A. Mozarta, L. van Beethovena, F. Schuberta, G. Mahlera, K. Szymanowskiego, W. Lutosławskiego.

Wojciech Rodek – dyrygent

Urodził się w 1977 roku w Brzegu. Gry na fortepianie uczył się od 8 roku życia w PSM I st. w Namysłowie i w PSM II st. we Wrocławiu u Jacka Gębskiego i Krystyny Puchały-Kajdasz. W latach 1998–2003 studiował dyrygenturę w klasie prof. Marka Pijarowskiego w Akademii Muzycznej we Wrocławiu, gdzie debiutował w 2000 roku z Orkiestrą Symfoniczną AM. Ukończył również filologię słowiańską na Uniwersytecie Wrocławskim. Studiował w Instytucie Języka Rosyjskiego im. Puszkina w Moskwie. W 2005 roku wygrał konkurs na stanowisko asystenta Antoniego Wita w Filharmonii Narodowej w Warszawie, gdzie pracował w latach 2005–2007. Prowadzi klasę dyrygentury w Akademii Muzycznej we Wrocławiu. W 2007 roku uzyskał stopień doktora sztuki w Akademii Muzycznej we Wrocławiu, a w 2020 – habilitację na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Jest laureatem II nagrody na III Przeglądzie Dyrygentów im. Witolda Lutosławskiego w Białymstoku (2002). W 2011 roku został wyróżniony Teatralną Nagrodą Muzyczną im. Jana Kiepury w kategorii Najlepszy Dyrygent. W 2015 roku odznaczony medalem Zasłużony Kulturze „Gloria Artis”, a w 2021 roku – Brązowym Krzyżem Zasługi.

Był kierownikiem muzycznym Gliwickiego Teatru Muzycznego (2010–2015), dyrektorem artystycznym Filharmonii Dolnośląskiej (2014–2016), dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Łodzi (2015–2018), dyrektorem artystycznym i dyrektorem naczelnym Filharmonii Lubelskiej (2012–2022).

Dyrygował wieloma zespołami symfonicznymi, m.in. Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie, Orkiestrą Sinfonia Varsovia, Narodową Orkiestrą Polskiego Radia w Katowicach, Polską Orkiestrą Radiową, Orkiestrą Sinfonia Iuventus, orkiestrami filharmonicznymi w Gdańsku, Koszalinie, Szczecinie, Poznaniu, Bydgoszczy, Białymstoku, Kielcach, Łodzi, Zielonej Górze, Wrocławiu, Opolu, Wałbrzychu, Katowicach, Rzeszowie, Krakowie, Lwowie, Weronie, orkiestrami w Toruniu, Płocku, Łomży, zespołami kameralnymi Capella Bydgostiensis, Capella Cracoviensis, Leopoldinum. Współpracuje stale z Ankara Presidential Symphony Orchestra, Antalya State Symphony Orchestra, Bursa Regional Symphony Orchestra, Izmir State Symphony Orchestra, European Johann Strauss Orchestra, INSO-Lviv, Lviv Philharmonic Orchestra, Royal Camerata Bucharest, Ostrava Janáček Philharmonic Orchestra, teatrami operowymi w Polsce i za granicą. Występował z wybitnymi solistami (m.in. Rafał Blechacz, Konstanty A. Kulka, Tomasz Strahl, Idil Biret, Ingolf Wunder, Michael Vaiman, Olga Rusina, Alexandre Dubach, Krzysztof Jakowicz, Marcin Zdunik, Paweł Wakarecy, Gavriel Lipkind, Lukas Geniušas, Jakub Jakowicz, Johannes Moser, Soyoung Yoon, Gautier Capuçon, Gulsin Onay, Alexander Markov).

Wojciech Rodek przygotowywał premiery dla Theatre Montansier w Wersalu (Apollo i Hiacynt Mozarta), Teatru Muzycznego Capitol we Wrocławiu (My Fair Lady Loewego), festiwalu Wratislavia Cantans (Mały kominiarczyk Brittena), Gliwickiego Teatru Muzycznego (Wesoła wdówka Lehára, Noc w Wenecji J. Straussa, The Sound of Music Rodgersa, The Addams Family Lippy – Teatralna Nagroda im. J. Kiepury 2015 za najlepszy spektakl), Teatru Wielkiego – Opery Narodowej (Oresteja Zubel), Teatru Wielkiego w Łodzi (Don Giovanni Mozarta, Noc w Wenecji, Eugeniusz Oniegin Czajkowskiego, Halka Moniuszki, Spartakus Chaczaturiana, Dziewczyna z Dzikiego Zachodu Pucciniego). Występował w najważniejszych salach koncertowych Europy, Stanów Zjednoczonych i Chin, m.in. w Bazylei, Bernie, Dreźnie, Hamburgu, Monachium, Salzburgu, Wiedniu, Zurichu, Pekinie, Szanghaju, Miami, Nowym Jorku. Brał udział w renomowanych festiwalach: Wratislavia Cantans, Xanten Sommerfestspiele, Sinfonia Varsovia Swojemu Miastu, Wirtuozi we Lwowie, Międzynarodowym Festiwalu im. P. Czajkowskiego i N. von Meck w Winnicy.

W 2022 roku na zaproszenie Columbia Artists Music odbył tournée po Stanach Zjednoczonych z udziałem The Polish Wieniawski Philharmonic Orchestra dyrygując 30 koncertami w 17 stanach. W repertuarze znalazły się dzieła wielkiej klasyki światowej oraz muzyka polska, m.in. dzieła Henryka Wieniawskiego, Fryderyka Chopina, Witolda Lutosławskiego i Stanisława Moniuszki.

Dyskografia Wojciecha Rodka zawiera nagrania muzyki symfonicznej, filmowej i rozrywkowej (m.in. VII Symfonia A. Illaramendiego z Chórem i Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie; Koncert na głos i orkiestrę Witolda Friemanna z Orkiestrą Filharmonii Narodowej, solista: M. Rodek; I Koncert wiolonczelowy D. Szostakowicza z Orkiestrą Sinfonia Varsovia, solista: G. Lipkind; Koncert skrzypcowy A. Berga z NOSPR, solista K. Jakowicz; Melodramat L. Zielińskiej z NOSPR; Zamiana, muz. M. Mirowski, The Film Harmony Orchestra; ENEN, muz. B. Gliniak, Sinfonia Varsovia; City Island, muz. J.A.P. Kaczmarek, Polska Orkiestra Radiowa; Get Low, muz. J.A.P. Kaczmarek, Polska Orkiestra Radiowa; Kanapka z człowiekiem, muz. P. Gintrowski, Polska Orkiestra Radiowa, zapomniana muzyka polska Koczalskiego i Żeleńskiego z Filharmonią Lubelską oraz opera Janek Żeleńskiego zarejestrowana dla firmy Naxos, muzyka do gier komputerowych (m.in. Final Fantasy XIII z Filharmonią Narodową).

Koncert objęty projektem „WARMIŃSKO-MAZURSKA KARTA SENIORA” (zniżka 50% od ceny biletu normalnego), programem  „WARMIA I MAZURY DLA DUŻEJ RODZINY” oraz programem „KARTA DUŻEJ RODZINY” (Pakiet rodzinny w cenach: Rodzic – 30 zł, Dziecko – 15 zł). Bilety w cenach specjalnych do nabycia tylko w kasie Filharmonii za okazaniem Kart.