Repertuar

godz. 18.00 sala kameralna Filharmonii – Jan Popis, wprowadzenie do koncertu

Szymon Makowski – dyrygent

Paweł Panasiuk – wiolonczela

Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej

Program:

Felix Mendelssohn-Bartholdy – Uwertura koncertowa do dramatu W. Szekspira „Sen nocy letniej”

Robert Schumann – Koncert wiolonczelowy a-moll op. 129

Robert Schumann – IV Symfonia d-moll op. 120

Szymon Makowski – dyrygent

Absolwent Akademii Muzycznej w Poznaniu. Już w trakcie studiów uczestniczył w wielu kursach mistrzowskich w Polsce i Europie, prowadzonych przez wybitnych profesorów takich jak Jose Miguel Rodilla Tortajada (Murcia), Gabriel Chmura (Kraków) czy Alexander Polishchuck (Faro). Dodatkowo ukończył czteroletni kurs dyrygencki w Accademia Chigiana (Siena) pod kierunkiem Gianluigi Gelmettiego, trzykrotnie uzyskując „Diploma di Merito” oraz stypendia akademii. Potwierdzeniem nabytych umiejętności był udział w prestiżowych międzynarodowych konkursach dyrygenckich – w Atenach (2010, Konkurs im. Dmitri Mitropoulosa), w 53. Międzynarodowym Konkursie dla Młodych Dyrygentów w Besançon (2013, gdzie dotarł do półfinału) oraz w konkursie im. G. Soltiego we Frankfurcie nad Menem (2015, gdzie również doszedł do etapu półfinałowego). W pierwszej połowie roku 2011 był asystentem maestro Waltera E. Gugerbauera w Operze Wrocławskiej, współpracując przy przedstawieniu Parsifal Richarda Wagnera. W tym samym roku poprowadził orkiestrę Filharmonii Poznańskiej podczas swojego koncertu dyplomowego, dyrygował także Orchestra Sinfonica di Sanremo na koncercie upamiętniającym setną rocznicę urodzin Franco Ferrary. Wśród orkiestr, z jakimi pracował samodzielnie, należy wymienić koncerty z Narodową Orkiestrą Polskiego Radia w Katowicach, NFM Filharmonią Wrocławską, Orkiestrą Muzyki Nowej w Katowicach, orkiestrami Filharmonii Sudeckiej, Filharmonii Poznańskiej, Filharmonii Krakowskiej, Filharmonii Opolskiej. Szymon Makowski pracował w charakterze dyrygenta gościnnego w Teatrze Wielkim w Poznaniu, Teatrze Muzycznym w Lublinie, Teatrze Muzycznym w Poznaniu oraz Gliwickim Teatrze Muzycznym. Spośród zagranicznych orkiestr pracował z Orchestre Philharmonique Monte Carlo, Frankfurt Radio Symphony Orchestra, Praska Komorni Philharmonie, Orchestre National de Lorraine, Orchestre Victor Hugo Franche-Comte, Orquesta do Algarve, Sofia Festival Orchestra, Regensburg Theater oraz Orchestra della Fondazione Bulgaria Classic. W czasie tych koncertów współpracował z wieloma światowej sławy solistami, m.in Aleksandrą Kurzak, Stefanem Kocanem, Agatą Szymczewską, Ivo Kahankiem, Igorem Szeligowskim.

Od 2016 roku pełni funkcję dyrygenta Filharmonii Dolnośląskiej w Jeleniej Górze.

Paweł Panasiuk jest absolwentem warszawskiej Akademii Muzycznej (obecnie Uniwersytet Fryderyka Chopina) z klasy wiolonczeli Prof. Andrzeja Zielińskiego. Wiolonczelista jest także absolwentem Trinity College of Music w Londynie, które ukończył pod kierunkiem Prof. Natalii Pawluckiej.  Ma on w swoim dorobku współpracę z wieloma orkiestrami i zespołami na świecie, m.in. Trinity Symphony Orchestra, St.Paul Sinfonia Orchestra w Londynie, North Iceland Symphony Orchestra, Jon Leifs Camerata, Orkiestra Polskiego Radia, Orkiestra Straussowska, Mała Filharmonia, Landtvig String Quartett i Kwartet Radomiensis. Wiolonczelista koncertował w wielu krajach Europy, a także w Kuwejcie, Japonii i na Grenlandii. Dokonał on także wielu nagrań, m.in. dla Polskiego Radia, Mittenwald Label i Warner Music Poland – „ TSA aqoustic”. Od 2010 roku jest wiolonczelistą Filharmonii Warmińsko- Mazurskiej. Prowadzi aktywną działalność koncertową, a także dydaktyczną ze wskazaniem na wczesną pedagogikę. W 2015 rozpoczął współpracę z zespołem kameralnym „Pro musica antiqua”. W 2016 roku przy okazji obchodów roku Feliksa Nowowiejskiego wykonał jego Koncert wiolonczelowy (z orkiestrą symfoniczną Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej).

Opis programu:

Felix Mendelssohn-Bartholdy – Uwertura koncertowa do dramatu W. Szekspira „Sen nocy letniej” op. 21
Napisana przez kompozytora w wieku zaledwie 17 lat była dla współczesnych mu znawców muzycznego rzemiosła jawnym dowodem, że o to na świat przyszedł drugi Mozart. Kompozycja jest nad wyraz dojrzałym dziełem, zachwycając bogactwem melodii i harmonii, wykwintną instrumentacją oraz doskonałym połączeniem romantycznej ekspresji  z przejrzystością formalną klasycyzmu.
Po lekturze dramatu Szekspira przetłumaczonej przez Augusta Wilhelma Schlegela młody kompozytor długo nie mógł dojść do siebie. Tak jak czynić miał to wielokrotnie w przyszłości przełożył mnogość estetycznych uniesień wywołanych poezją na język, którym posługiwał się ze zdumiewającą sprawnością. Do tematu szekspirowskiej komedii  powrócił po 14 latach tworząc kolejne ogniwa muzyczne na zamówienie króla Prus Fryderyka Wilhelma IV. Tak powstał cykl kilkunastu części w tym znany chyba każdemu, słynny Marsz Weselny.
Warto odnotować, iż za sprawą Carla Loewego prawykonanie Uwertury Koncertowej miało miejsce w 1827 roku (to jest rok po skomponowaniu) w Szczecinie.

Robert Schumann (1810-1856) – Koncert wiolonczelowy a-moll op. 129

I.   Nicht zu schnell
II.  Langsam
III. Sehr lebhaft

To jedyne dzieło solowe w dorobku Schumana napisane na wiolonczelę powstało w przeciągu zaledwie dwóch tygodni pomiędzy 10 a 24 października 1850 roku tuż po objęciu posady dyrektora programowego tamtejszej orkiestry.
Za życia kompozytora utwór nigdy nie został wykonany w całości. Prawykonanie odbyło się 23 lipca 1860 roku, a więc 4 lata po śmierci kompozytora. Miało to miejsce w Oldenburgu z Ludwikiem Ebertem jako solistą.

IV Symfonia d-moll op. 120

I.   Ziemlich langsam – Lebhaft
II.  Romanze. Ziemlich langsam
III. Scherzo. Lebhaft – Trio
IV. Langsam – Lebhaft – Presto

Muzyka symfoniczna stanowiła obok pieśni najważniejszy nurt w twórczości Schumanna. Jego krótkie i pełne dramatyzmu życie  nie od razu biegło jednak ścieżkami Polihymnii. Pod presją matki, która sceptycznie odnosiła się do kariery muzycznej syna rozpoczął Schumann studia prawnicze, które jednak przerwał by oddać się swojej ukochanej muzyce. Ze studiów prawniczych pozostało mu jednak zacięcie polemisty i recenzenta, którym to oddawał się z równie wielką pasją, co komponowaniu. Założone przez niego wspólnie m.in. z Friedrichem Wieckiem i Ludwigiem Schnunckem czasopismo Neue Zeitschrift für Musik, staje się rozsadnikiem nowych idei.
Schumann jako jeden z pierwszych poznaje się na geniuszu Fryderyka Chopina wypowiadając słynne „Czapki z głów, panowie, oto geniusz”. To dzięki niemu również niemiecka publiczność zainteresowała się Johanesem Brahmsem.
Zakochany w córce swojego nauczyciela fortepianu Klarze Wieck zabiega wiele lat o możliwość jej poślubienia. Gdy staje się to wreszcie możliwe szczęśliwi Schumannowie przez kilka lat intensywnie koncertują. Po powrocie osiadają w Dreźnie. Z powodów narastających problemów zawodowych oraz zdrowotnych (nieodwracalne uszkodzeni trzeciego palca prawej ręki, które kończy jego karierę pianistyczną) zaczynają pojawiać się u  kompozytora objawy psychicznej niestabilności. Dręczą go omamy słuchowe, cierpi na bezsenność, depresję, lęki. Mimo złego zdrowia pracuje jednak bardzo intensywnie. To właśnie w tym okresie powstają jego dwie symfonie: II Wiosenna op. 38 i Czwarta d-moll op.120. Kompozytor nie jest nią jednak usatysfakcjonowany. Ostateczny kształt zyskuje dopiero po wielu latach na co wskazuje późniejszy numer opusowy.
Robert Schumann pozostaje ikoną niemieckiego romantyzmu, ucieleśniając obraz kompozytora podążającego za miłością, zagubionego w świecie, zmagającego się z nieuchronnym fatum. Te wszystkie elementy odnajdziemy również w jego IV symfonii.

Koncert objęty projektem „WARMIŃSKO-MAZURSKA KARTA SENIORA” oraz programem „WARMIA I MAZURY DLA DUŻEJ RODZINY”